Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Dąbrowie Tarnowskiej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Dąbrowie Tarnowskiej I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : sędzia Maria Bem- Flasińska

Protokolant : st. sekr. M. P.

po rozpoznaniu dnia 5 grudnia 2024 r. w D.

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko S. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego S. M. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 4.654,90 zł (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt cztery złote 90/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od:

- kwoty 254,35 zł (dwieście pięćdziesiąt cztery złote 35/100) od dnia 22.12.2023 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.01.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.02.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.03.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.04.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.05.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.06.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.07.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.08.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.09.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.10.2024 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 400,05 zł (czterysta złotych 05/100) od dnia 23.11.2024 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego S. M. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.385,10 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt pięć złotych 10/100) tytułem zwrotu części kosztów postępowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty,

IV.  zasądza od powoda (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego S. M. kwotę 2.531,90 zł (dwa tysiące pięćset trzydzieści jeden złotych 90/100) tytułem zwrotu części kosztów postępowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Przewodniczący

Sygn. akt. I C 243/24

UZASADNIENIE
wyroku Sądu Rejonowego w Dąbrowie Tarnowskie
z dnia 5 grudnia 2024 roku

Strona powodowa (...) S.A. wytoczyła powództwo przeciwko pozwanemu S. M. wnosząc o zasądzenia od pozwanego kwoty 15.495,19 zł z umownymi odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 25 lutego 2024 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na uzasadnienie strona powodowa wskazała, że wypowiedziała łączącą strony umowę pożyczki i wezwała pozwanego do wykupu weksla zabezpieczającego tę umowę, a wystawionego na kwotę 15.495,19 zł. Do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki pozwany zapłacił z tego tytułu na rzecz strony powodowej kwotę 2.546 zł (k.3).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podniósł, że należy uznać za abuzywne postanowienia umowne zawierające obowiązek zapłaty na rzecz pożyczkodawcy prowizji (w rażąco wygórowanej wysokości, w relacji do udostępnionego pożyczkobiorcy kapitału), opłaty przygotowawczej oraz prowizji pośrednika finansowego. W ocenie pozwanego powództwo zostało wniesione przedwcześnie w związku z bezskutecznością wypowiedzenia umowy, z uwagi na brak istnienia zaległości w spłacie pożyczki w dacie wypowiedzenia, a nadto, że strona powodowa nie była uprawniona do wypełnienia weksla, bowiem pozwany nie pozostawał w opóźnieniu w płatności (k. 28-34).

W piśmie przygotowawczym z dnia 15 sierpnia 2024 roku strona powodowa podtrzymała żądania pozwu oraz wskazała, że zaprzecza twierdzeniom pozwanego, tj. o nieudzieleniu rzetelnych informacji konsumentowi przed zawarciem pożyczki, niewymagalności roszczenia, nieprawidłowym wypełnieniu weksla, istnieniu klauzul niedozwolonych w umowie, braku skutecznego wezwania pozwanego do zapłaty oraz braku skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała nadto, że zgodnie z punktem 1.2 umowy odsetki umowne ustalone na kwotę 4.780 zł uległy obniżeniu do kwoty 4.312 zł w związku z obniżeniem przez (...) stóp procentowych, tym samym na dochodzoną pozwem kwotę 15.495,19 zł składają się całkowity koszt pożyczki (17.964 zł) podwyższony o odsetki dzienne za opóźnienie w płatności (77,19 zł) pomniejszony o kwotę dotychczas zapłaconą przez pozwanego (2.546 zł). Ponadto strona powodowa wskazała, że w przypadku ustalenia przez Sąd, że nie doszło do wymagalności całego roszczenia, wnosi o zasądzenie na podstawie umowy wymagalnych na dzień zamknięcia rozprawy rat spłaty pożyczki. (k. 40-44)

W piśmie przygotowawczym z dnia 18 października 2024 roku pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości z uwagi na bezskuteczność wypowiedzenie umowy pożyczki (k. 60-61).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2023 roku (...) S.A. i S. M. zawarli umowę pożyczki gotówkowej w kwocie 9.750 zł, której spłata została rozłożona na 36 miesięcznych rat. Zgodnie z umową całkowita kwota pożyczki, wypłacona pozwanemu, wynosiła 9.750 zł, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 18.432 zł, a miesięczna rata wynosiła 512 zł. Zgodnie z punktem 1.4 umowy pożyczkobiorca był zobowiązany ponieść koszty opłaty przygotowawczej (340 zł), prowizji pośrednika finansowego (487 zł) oraz prowizji pożyczkodawcy (3.075 zł). Ponadto, zgodnie z punktem 1.5 umowy całkowity koszt pożyczki wynosi 8.682 zł. Do dnia 21 grudnia 2023 roku pozwany spłacił z tytułu pożyczki kwotę 2.546 zł.

Na skutek zmiany stóp procentowych całkowity koszt pożyczki obniżył się do kwoty 17.964 zł, czyli o kwotę 468 zł wobec obniżenia odsetek umownych - kapitałowych z kwoty 4.780 zł do kwoty 4.312 zł.

Dowody:



umowa pożyczki gotówkowej (k. 4-6)



harmonogram spłat (k. 7)



wykaz operacji finansowych na koncie rozliczeniowym klienta (k. 8, 48)



wniosek o udzielenie pożyczki konsumenckiej (k. 15, 45-47)

Zgodnie z punktem 8.1 umowy pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dniu od otrzymania wezwania, a nadto pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30-dniowego okresu wypowiedzenia warunków umowy. W dniu 28 grudnia 2023 roku strona powodowa skierowała do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty zaległych dwóch rat pożyczki w wysokości 984 zł w terminie 7 dni, doręczone pozwanemu w dniu 3.01.2024 r. natomiast w dniu 26 stycznia 2024 roku pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki, ze wskazaniem, że dług pozwanego wynosił na dzień wypowiedzenia 15.495,19 zł, na co składają się kwota niespłaconej pożyczki (15.418 zł) oraz odsetki z tytułu braku spłaty rat w terminie za każdy dzień zwłoki (77,19 zł), które zostało doręczone pozwanemu 31.01.2024 r.

Dowody:



umowa pożyczki gotówkowej (k. 4-6)



ostateczne wezwanie do zapłaty (k. 9)



wydruk ze śledzenia przesyłki (k. 13)



wypowiedzenie umowy (k. 12)



wydruk ze śledzenia przesyłki (k. 14)



tabela odsetek dziennych (k. 49)

Na zabezpieczenie spłaty pożyczki pozwany wystawił weksel własny in blanco, który w myśl punktu 8.2 umowy pożyczkodawca ma prawo wypełnić, w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dniu od otrzymania wezwania. Pożyczkodawca wypełnił weksel in blanco na kwotę 15.495,19 zł.

Dowody:



umowa pożyczki gotówkowej (k. 4-6)



weksel (k. 10)



deklaracja wekslowa (k. 11)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie sprawy dokumentów, których autentyczności, wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała na żadnym etapie postępowania. Przedłożone dokumenty korzystają nadto z domniemania, o którym mowa w art. 245 k.p.c., zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie

Sąd rozważył, co następuje:

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (§ 1). Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej (§ 2).

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (dalej: u.k.k.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 1 u.k.k. za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Na gruncie niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że pozwany S. M. jest konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c., zgodnie z którym za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Ponadto bezspornym miedzy stronami był fakt zawarcia umowy pożyczki i wypłacenia z tego tytułu pozwanemu kwoty 9.750 zł oraz to, że pozwany dokonał częściowej spłaty pożyczki w łącznej kwocie 2.546 zł.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z punktem 8.1 umowy pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dniu od otrzymania wezwania, a nadto pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30-dniowego okresu wypowiedzenia warunków umowy. Jak zostało ustalone w toku postepowania dowodowego, pozwany uiścił ostatnią niepełną ratę pożyczki w kwocie 498 zł w dniu 21 grudnia 2023 roku.

Na gruncie niniejszej sprawy pismo zawierające wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do wykupu weksla, które zostało doręczone pozwanemu w dniu 31 stycznia 2024 roku, było bezskuteczne.

Zobowiązanie pożyczkobiorcy zostało dodatkowo zabezpieczone wekslem in blanco wystawionym przez pozwanego. Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (dalej: p.w.) w zw. z art. 103 ust. 2 p.w. jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Jak wskazuje się w piśmiennictwie wypełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem stwarza po stronie dłużnika zarzut natury materialnej, a nie formalnej. W związku z tym niewłaściwe wypełnienie nie anuluje odpowiedzialności wekslowej, a jedynie powoduje jej ograniczenie do granic wyznaczonych porozumieniem (W. Opalski [w:] T. Komosa, W. Opalski, Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe [w:] Prawo wekslowe i prawo czekowe. Komentarz, Warszawa 1999, art. 10, punkt 21).

Z uwagi na powyższe, przedłożony przez stronę powodową weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem wekslowym, a co za tym idzie jest nieważny i nie wywołuje skutków prawnych. Powoduje to, że możliwość podniesienia zarzutu nieprawidłowego wypełnienia weksla i w istocie przeniesienia sporu o roszczenie z weksla na grunt stosunku podstawowego, którego weksel in blanco był zabezpieczeniem.

Pozwany podnosił zarzuty ze stosunku podstawowego, w tym wskazał na istnienie w jej treści postanowień abuzywnych. Z tych względów Sąd dokonał badania postanowień umownych stosunku podstawowego, jakim była umowa pożyczki zawarta przez stronę powodową z pozwanym jako konsumentem.

Zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4).

W dniu 12 maja 2023 roku (...) S.A. i S. M. zawarli umowę pożyczki gotówkowej w kwocie 9.750 zł, której spłata została rozłożona na 36 miesięcznych rat. Zgodnie z punktem 1.4 umowy pożyczkobiorca był zobowiązany ponieść koszty opłaty przygotowawczej (340 zł), prowizji pośrednika finansowego (487 zł) oraz prowizji pożyczkodawcy (3.075 zł). Ponadto, zgodnie z punktem 1.5 umowy całkowity koszt pożyczki wynosi 8.682 zł. Z kolei zgodnie z punktem 1.2 umowy odsetki umowne ustalone na kwotę 4.780 zł uległy obniżeniu do kwoty 4.312 zł w związku z obniżeniem przez (...) stóp procentowych.

Strona powodowa w niniejszej sprawie nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność tego, że indywidualnie uzgadniała z pozwanymi wysokość prowizji oraz opłaty przygotowawczej. Nie można uznać za takie uzgodnienie podpisany przez pozwanego załącznik z informacją o częściach składowych prowizji. Świadczy to jedynie o doinformowaniu konsumenta, jednak nie świadczy o możliwości negocjowania tej prowizji. Podpis ten zatem jedynie potwierdza, że pozwany został o prowizji poinformowany i nie świadczy o żadnych uzgodnieniach dokonanych między stronami.

Na gruncie przepisów Ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano możliwość obciążenia konsumenta kosztami związanymi z udzieleniem pożyczki, albowiem zgodnie z art. 5 pkt 6 u.k.k., na całkowity koszt kredytu składają się wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach. Jednak sama dopuszczalność obciążenia pożyczkobiorcy opłatami związanymi z udzieleniem pożyczki, nie oznacza jeszcze, że mogą one zostać ustalone przez pożyczkodawcę w sposób dowolny, całkowicie oderwany od kosztów, jakie faktycznie poniósł w związku z jej udzieleniem. Fakt, iż suma pozaodsetkowych kosztów kredytu nie przekracza maksymalnej kwoty ustalonej w art. 36a u.k.k., nie wyłącza badania przez Sąd zasadności obciążenia tymi kosztami. W literaturze wskazuje się, że art. 36a-36d u.k.k. mają charakter semidyspozytywny. Okoliczność ustalenia w nich maksymalnego limitu kosztów pozaodsetkowych nie wyłącza kontroli postanowień wzorca umowy, które odnoszą się do takich kosztów, pod kątem skuteczności ich inkorporacji do stosunku prawnego oraz pod względem ich abuzywności (T. Czech, Komentarz do art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim, 2017).

Najczęściej spotykanymi dodatkowymi opłatami w umowach zawieranych z konsumentami są prowizja oraz opłaty przygotowawcze lub administracyjne. Może to być wyłącznie jednak jedynie taka opłata lub prowizja, która służy pokryciu kosztów rozpatrzenia wniosku kredytowego, czy przygotowania, zawarcia lub też dalszego prowadzenia umowy kredytowej. Koszty te, mogą mieć charakter zryczałtowany. Jednakże przyjęty ryczałt powinien korespondować w jakikolwiek sposób z kosztem czynności, jakie rzeczywiście pożyczkodawca musiał podjąć w związku z przygotowaniem i zawarciem umowy pożyczki, a także dalszą jej obsługą. Dlatego w sposób czytelny powinien być również wykazany w umowie.

W realiach przedmiotowej sprawy prowizja pośrednika finansowego 487 zł i prowizja pożyczkodawcy 3.075 zł stanowiły równowartość 36 % kapitału pożyczki. W ocenie Sądu kwota ta jest w żaden sposób nieadekwatna do wynagrodzenia za usługę udzielenia pożyczki, zwłaszcza że w związku z przygotowaniem i zawarciem umowy pożyczki została pobrana opłata przygotowawcza 340 zł. Pożyczkodawca co prawda opisał dodatkowe koszty, z jakimi musiał się liczyć w związku z zawarciem tej konkretnej umowy pożyczki. Strona powodowa wskazała m.in. na koszty prowadzenia działalności gospodarczej jak wynagrodzenia pracowników, utrzymania systemów teleinformatycznych, koszty operacji bankowych, pocztowych i marketingowych, zużycia energii, materiałów, artykułów biurowych, środków czystości, podatku dochodowego a także marży pożyczkodawcy.

Nie sposób jednak przyjąć, że koszty zakupu środków czystości, utrzymania systemów, czy nawet wynagrodzenia pracowników jest w jakikolwiek sposób zależny od kwoty udzielanej pożyczki. Takie postępowanie pożyczkodawcy może być poczytane, za próbę przerzucenia kosztów utrzymania prowadzonej przez niego działalności gospodarczej na konsumenta.

Zdaniem Sądu przerzucanie całego ryzyka i wszystkich kosztów związanych z zawarciem umowy na konsumenta jest praktyką przekraczającą dobre obyczaje i naruszającą równowagę kontraktową stron zawartej umowy pożyczki. Również praktyką naruszającą dobre obyczaje, było naliczenie opłaty przygotowawczej mieszczącej się w innych kosztach nałożonych na pożyczkobiorców.

Należy również wskazać, że nawet gdyby Sąd nie uznał zapisów postanowień naliczających prowizje pośrednika finansowego i pożyczkodawcy za niedozwolone, to w realiach niniejszej sprawy należałoby rozważyć czy postanowienia mogły okazać się nieważne jako obchodzące ustawę. Zgodnie z brzmieniem art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Konsekwencją sprzeczności czynności prawnej z ustawą jest jej nieważność. Tak samo w sytuacji, gdy czynność prawna ma na celu obejście ustawy lub jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli jednak nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 k.c.).

Analizując zapisy umowy pożyczki dotyczące naliczonych prowizji pośrednika finansowego i pożyczkodawcy nakładające obowiązek jej obligatoryjnego zwrotu przy zawieraniu pożyczki przez pozwanego odgórnie naliczonej i nałożonej przez stronę powodową, na co pożyczkobiorca nie miał wpływu, poza tym, że musiał je przyjąć do wiadomości, trudno oprzeć się wrażeniu, że zapisy te prowadzą do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych, mających w zamierzeniu przeciwdziałać lichwie. Naliczone prowizje 36% nie znajdują swojego uzasadnienia w poniesionych kosztach pożyczkodawcy, miały zdaniem Sądu na celu naliczenie takich właśnie odsetek lichwiarskich, nazwanych tylko w inny sposób w umowie pożyczki. Uznanie za dopuszczalne takich praktyk prowadziłoby do sytuacji, w której pożyczkodawca mógłby wpisać dowolną kwotę tytułem jakichkolwiek dodatkowych opłat za jakąkolwiek pozorną usługę lub prowizji, a pożyczkobiorca chcąc otrzymać pożyczkę, musiałby zaakceptować powyższe, gdyż w przeciwnym wypadku nie doszłoby do zawarcia umowy. Jest to zatem klasyczna definicja lichwy mająca na celu wykorzystanie ciężkiej sytuacji drugiej strony i odniesienia korzyści majątkowej przekraczającej poniesione nakłady i koszty, a nawet dobre obyczaje.

Strona powodowa nie podnosiła, że po wyeliminowaniu ww. zapisów nie zawarłaby w ogóle umowy, dlatego Sąd uznał, że ewentualną nieważnością mogły zostać objęte tylko określone wyżej już postanowienia, które w pierwszej kolejności mimo to Sąd uznał za abuzywne, a więc niewiążące pozwanego.

Uznanie postanowień umownych za abuzywne powoduje, że nie wiążą one strony będącej konsumentem. Stąd Sąd uznając postanowienie o wysokości naliczonych prowizji pośrednika finansowego i pożyczkodawcy (487 zł i 3.075 zł) jako niewiążące pozwanego, pomniejszył przewidzianą w umowie pożyczki kwotę do spłaty o część bezpodstawnie naliczoną tj. do kwoty 14.402 zł ( 17.964 zł – 487 zł – 3.075 zł = 14.402 zł).

Przyjmując podaną kwotę za całkowitą kwotę do zapłaty w 36 miesięcznych ratach, wysokość jednej raty wynosi 400,05 zł.

Na dzień wezwania do zapłaty poprzedzającego wypowiedzenie pozwany nie pozostawał w opóźnieniu w płatności kwoty równej jednej racie, gdyż za okres czerwiec do grudzień 2023 r. do zapłaty miał 7 rat po 400,05 zł czyli 2.800,35 zł, a zapłacił 2.546 zł, czyli brak było podstaw do wezwania do zapłaty i wypowiedzenia skoro nie pozostawał w zwłoce z zapłatą całej raty dłużej niż 30 dni, przez co dokonane przez powoda wypowiedzenie było bezskuteczne.

Na dzień orzekania (5 grudnia 2024 roku), zgodnie z harmonogramem spłat (k. 7) wymagalnych było 18 rat, co daje łączną kwotę 7.200,90 zł (18 x 400,05 zł). Z uwagi, że powód zapłacił dotychczas 2.546 zł, kwota wymagalna pozostająca do zapłaty to 4.654,90 zł, którą Sąd zasądził od pozwanego, wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, zgodnie z harmonogramem spłat: od kwoty 254,35 zł od dnia 22 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 lutego 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 marca 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 kwietnia 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 maja 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 lipca 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 sierpnia 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 września 2024 roku do dnia zapłaty, od kwoty 400,05 zł od dnia 23 października 2024 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 400,05 zł od dnia 23 listopada 2024 roku do dnia zapłaty.

W pozostałej części powództwo jako bezzasadne oddalono, skoro dalsza cześć roszczenia nie jest jeszcze wymagalna, a odnośnie prowizji pośrednika i pożyczkodawcy bezzasadna.

Skoro modyfikacji uległa wysokość raty obciążającej pozwanego bezzasadne są wyliczenia przez powoda odsetek dziennych zgodnie z tabelą k. 49 i w tej części powództwo oddalono.

O kosztach postepowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód wygrał sprawę w 30 %, a przegrał w 70%. Na koszty poniesione przez powoda w łącznej kwocie 4617 zł złożyły się: 1000 zł tytułem opłaty od pozwu, 3600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej. Z kolei na koszty poniesione przez pozwanego w łącznej kwocie 3617 zł złożyły się: 3600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej. Z uwagi na ustalony procentowo zakres wygranej stron należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1385,10 zł (30% z 4.617 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty oraz od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2531,90 zł (70% z 3.617 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Przewodniczący